"Panie profesorze, co ja mam robić? Bo mogę to, mogę tamto,

 może pojadę do Madrytu postudiować etnologię, potem do Helsinek, gdzie zaliczę zarządzanie, potem do Pragi na jakiś staż, a potem może wrócę do Polski albo może i nie wrócę". 
Takie skubanie tortu życia bez poczucia ostatecznej konieczności 
własnych wyborów życiowych. 
A "Czas honoru" pokazywał, że jest jakiś rodzaj szczęścia 
w odnalezieniu własnego kategorycznego przeznaczenia, 
nawet jeśli tym przeznaczeniem jest śmierć. 
To może nawet wzbudzać pewną zazdrość 
u tych, którzy o swoim życiu mogą powiedzieć najwyżej, że 
jutro znowu będzie imprezka, na której sobie popaplają, popalą i popiją."
Stefan Chwin