Nacjonalistyczne, ksenofobiczne partie polityczne były na fali wznoszącej w wielu krajach Unii Europejskiej na długo przed tym, nim pokaźna liczba syryjskich uchodźców po raz pierwszy przekroczyła granice Unii. W Holandii zwolenników zyskiwał Geert Wilders, w Belgii – Blok Flamandzki (i jego obecna separatystyczna następczyni Interes Flamandzki), ponadto Austriacka Partia Wolności, Szwedzcy Demokraci, Partia Finów czy Duńska Partia Ludowa, by wymienić tylko kilka.   

 nie są one wyłącznie ksenofobiczne (czy islamofobiczne). W mniej lub bardziej otwarty sposób nawiązują do definicji narodu w ujęciu etnicznym.
 Wspólnota polityczna nie jest efektem przywiązania jej obywateli 
do określonego porządku konstytucyjnego i prawnego, 
ale – jak w latach 30. XX wieku 
– przynależność do danej nacji wynika ze wspólnoty pochodzenia i religii.