[Macie przerąbane]

Robert Reich*

22.05.2012

Drodzy absolwenci rocznika 2012, Jako były sekretarz ds. pracy,  a obecnie profesor,  czuję się w obowiązku powiedzieć wam prawdę na temat tego kawałka pergaminu,  który dzisiaj odbierzecie. Macie przerąbane. No dobrze, nie tak zupełnie. Ale łatwo nie będzie. Po pierwsze, będzie wam cholernie ciężko znaleźć pracę.  Rynek pracy, na który właśnie wchodzicie, wciąż ma się źle.  Mniej niż połowa absolwentów poprzedniego rocznika  znalazła dotąd pracę na pełen etat.  Większość wciąż jej szuka. Podobna sytuacja występowała w przypadku  trzech ostatnich roczników  – znalezienie pierwszej pracy zajmowało im ponad rok.  A ci, którzy wciąż jej nie znaleźli, będą konkurowali z wami,  tylko utrudniając wam zadanie.  Porównajcie to z rocznikiem 2008,  którego członkowie mieli wystarczająco dużo szczęścia  opuścić szkołę i wejść na rynek pracy,  zanim Wielki Kryzys uderzył naprawdę mocno.  Niemal trzy czwarte z nich znalazły pracę w ciągu roku I tak macie lepiej niż wasi koledzy,  którzy nie skończyli studiów.  Ogólny wskaźnik bezrobocia  wśród ludzi młodych (21-24 lata)  z ukończonymi czteroletnimi studiami  wynosi 6,4 procent.  Wśród tych, co skończyli tylko szkołę średnią,  jest dwa razy wyższy. Ale nawet jeśli dostaniecie pracę,  prawdopodobnie będą płacić wam grosze.  Zeszłoroczni absolwenci uczelni  – ci, którzy mieli szczęście znaleźć pracę –  zgodnie z nowymi badaniami  Economic Policy Institute zarabiali średnio zaledwie 16,81 dolara za godzinę;  wychodzi około 35 tysięcy dolarów rocznie,  a to mniej niż zarabiali absolwenci z roku 2007,  jeszcze sprzed kryzysu.  Typowe wynagrodzenie młodego absolwenta  spadło przez ostatnie cztery lata o 4,6 procent,  biorąc po uwagę inflację.  To prawdopodobnie oznacza,  że kiedy wydobędziemy się  z tego kryzysowego pola grawitacyjnego,  wasze zarobki się poprawią.  Ale jest jeszcze długofalowa tendencja,  która powinna was niepokoić.  Spadek zarobków absolwentów uczelni zaczął się  tak naprawdę już  ponad dekadę temu – dziś ci, którzy pracują, zarabiają  o 5 procent mniej niż w roku 2000, uwzględniając inflację. Nie zrozumcie mnie źle: czteroletnie studia  wciąż są coś warte.  W ciągu całego życia zarobicie  około 70 procent więcej  od ludzi bez tego papierka, który dziś odbierzecie.  Ale i on nie jest wart tyle co kiedyś.  Bardzo dużo z tego, co kiedyś określano jako  „pracę opartą na wiedzy”  – czyli tę, w której się specjalizujecie – taniej wykonają programy komputerowe.  Albo pracownicy – też z dyplomami –  z Indii czy Azji Wschodniej, podłączeni do internetu. Dla wielu z was najpilniejszym problemem  jest ta góra długów,  którą macie na głowie.  Już za parę chwil, kiedy opuścicie to miejsce,  ci z was, którzy wzięli pożyczki studenckie,  będą mieli do spłacenia średnio 25 tysięcy dolarów.  W zeszłym roku dziesięć procent  absolwentów z pożyczkami  było winnych ponad 54 tysiące dolarów.  Wasi rodzice też się pozapożyczali, żeby wam pomóc.  Suma kredytów dla rodziców  na naukę uniwersytecką ich dzieci  od roku akademickiego 2005-2006  poszła w górę o 75 procent.  Horrendalny dług studencki sięga dziś  ponad biliona dolarów. Ten niesłychany wzrost  studenckiego zadłużenia wynika  z dwóch faktów:  po pierwsze, koszt edukacji w college’u wciąż rośnie  szybciej niż inflacja,  a po drugie, stanowe i lokalne wydatki na studenta  wciąż spadają  – w tym roku o 25 procent. Dłużej tak się nie da.  Jeśli bezrobocie pozostanie wysokie przez wiele lat,  jeśli płace młodych absolwentów dalej będą spadać,  jeśli koszty studiów wciąż będą rosnąć,  a wydatki stanów i władz lokalnych wciąż maleć,  wreszcie jeśli dług uniwersytecki  jeszcze bardziej wystrzeli w górę…  Sami sobie policzcie. W którymś momencie, wcale nie w odległej przyszłości,  te tendencje się przetną.  College przestaje być dobrą inwestycją.  To wasz problem i problem tych, którzy po was zajmą te czcigodny przybytek,  ale i problem dla całej Ameryki.  Bo widzicie, szkolnictwo wyższe to nie jest  po prostu prywatna inwestycja.  To jest też dobro publiczne.  Ten kraj nie będzie konkurencyjny globalnie  ani nie będziemy mieli żywej,  odpowiedzialnej demokracji bez dużej liczby  dobrze wykształconych ludzi.  Nie tylko więc dla was obecne zmiany są problemem.  Jeśli dalej tak pójdzie, to wszyscy mamy przerąbane.    Tekst pochodzi ze strony http://robertreich.org I to jest tendencja trwała,  w zachodnim neoliberalnym świecie. Wyznawcy neoliberalizmu piszący w Krytyce.  Czy macie jakieś poglądy  dotyczące tej tendencji? czy to jest coś, co można  zignorować? Wasze poglądy jeżeli mają mieć sens -nie ma rady-  musza się z tym zmierzyć.