Transfer długu prywatnego na dług publiczny

Proces oddłużania sektora prywatnego sprawił, że
gospodarka znalazła się pod presją: 
gospodarstwa domowe zmniejszały konsumpcję, 
a firmy redukowały inwestycje. 
Spadły przychody podatkowe, 
a zwiększały się wydatki na cele społeczne 
– dał się zatem zauważyć wzrost deficytów budżetowych. 
W rezultacie 
na każdy procent redukcji zadłużenia prywatnego 
przypadł jeszcze większy nominalny wzrost wskaźnika długu publicznego do PKB.

Wzrost kredytu napędzał wzrost cen aktywów, a ten z kolei dalszą ekspansję kredytową. W ten sposób powstało swego rodzaju perpetuum mobile,
 które przestało funkcjonować 
wraz z pęknięciem bańki inwestycyjnej i załamaniem się rynku. 
Wówczas w obliczu spadających cen aktywów 
gospodarstwa domowe i firmy podjęły próby oddłużania. 

W Stanach Zjednoczonych wskaźnik 
zadłużenia gospodarstw domowych do PKB 
faktycznie się zmniejszył – od 2009 roku o 15 proc. 
Nie oznacza to jednak, że problem długu został rozwiązany. 
Nastąpił jedynie jego transfer z sektora prywatnego do publicznego.