Bernard Stiegler. zredagowany:- Polityka kulturowa musi być krytyką ograniczeń narzucanych przez hiperindustrialny kapitalizm, który stał się niszczycielem organizacji społecznych, składających się na procesy indywiduacji psychicznej i zbiorowej.

... siła współczesnego kapitalizmu opiera się na jednoczesnej kontroli produkcji i konsumpcji, 
które są regulatorami aktywności mas. 

Wspiera się na fałszywej idei 
głoszącej, że jednostka jest tym, 
co jest przeciwstawne grupie."

 dzień w dzień miliony osób jednocześnie podłączają się do tych samych programów w telewizji, radiu lub konsolach do gier. 
Ta metodycznie umasowiona konsumpcja kultury ma swoje konsekwencje w sferze pragnienia i świadomości. 

Rozwiewa się dziś iluzja triumfu jednostki, podczas gdy coraz wyraźniej rysują się 
zagrożenia dla 
intelektualnych, afektywnych i estetycznych 
zdolności człowieka.

... fabrykowanie zachowań konsumpcyjnych przez umasowienie sposobów życia. 
Chodzi w istocie o to, by zapewnić w ten sposób nieprzerwany zbyt produktów na nowo wytwarzanych przez aktywność ekonomiczną, produktów, których potrzeby konsumenci nie odczuwają w sposób spontaniczny. 
Pociąga to za sobą endemiczne niebezpieczeństwo nadprodukcji, a zatem kryzysu ekonomicznego, którego nie sposób zwalczyć (nie podważając jednocześnie całości systemu) 

..tworzenie potrzeb i pragnień, a jednocześnie 
wytwarzanie odrazy do tego, 
co stare i niemodne” 
– promocja gustów zakłada wytwarzanie niechęci, 
która jako taka wpływa zwrotnie na same gusty. A wszystko to realizowane jest 
w odwołaniu do „podświadomości

Siedząc sam przed moim telewizorem 
zawsze mogę sobie powiedzieć, że
zachowuje się w sposób ściśle indywidualny. Ale 

w rzeczywistości robię dokładnie to samo, co czynią setki tysięcy telewidzów oglądających ten sam program.

Mogę powiedzieć „ja” tylko dlatego, że daję sobie samemu mój własny czas. 

.... przemysł kulturowy, jako 
narzędzie synchronizacji,

maszyna do likwidacji  „siebie”,