W całym okresie PRL socjalistyczne i opiekuńcze państwo czuło się odpowiedzialne za sprawy mieszkaniowe i próbowało coś zrobić.
Zmiana nastąpiła w wolnej Polsce - państwo wycofało się z tego obszaru.
Wydatki na cele mieszkaniowe zmniejszyły się 25-krotnie, z 2 proc. PKB na początku lat 90. do 0,08 proc. obecnie. Rządowy program Mieszkanie+ nie zakłada zwiększenia nakładów. Już samo to, ta znikoma skala, oznacza, że nie nastąpi nic istotnego. W tym obecny program jest podobny do poprzednich: "Rodzina na swoim" i MdM to tylko małe listki figowe, bardziej dla efektu medialnego niż próby zmiany sytuacji.
Możliwe są dwie drogi: albo dostosowuje się produkcję, zasoby do potrzeb, albo na odwrót - potrzeby do zasobów. Ta ostatnia oznacza dostosowanie liczebności populacji Polaków do istniejących zasobów mieszkań. Tę drogę wybraliśmy 25 lat temu i konsekwentnie nią podążamy. W moim przekonaniu sprawa deficytu mieszkań jest największym strategicznym zaniedbaniem wolnej Polski. Ma fatalne skutki: społeczne(wspomniany już kryzys demograficzny, emigrację młodzieży, aborcję, bezrobocie itd.),ekonomiczne (zablokowana kluczowa branża gospodarki, stale mniejszy o 1,5-2 proc. PKB, słabość finansowa samorządów) oraz ekologiczne (dramatyczny rozbryzg zabudowy, rabunkowe niszczenie zasobów ziemi - fundamentalnego zasobu naturalnego).
Przyczyna: upadek urbanistyki
Dlaczego niepodległa Polska nie dała rady nadrobić deficytu mieszkań? W ciągu przyczynowo-skutkowym na pierwszym miejscu wskażę na upadek urbanistyki (eufemistycznie nazywanej dziś "planowaniem zagospodarowania przestrzennego") - w reakcji na przewagę aspektów publicznych nad prywatnymi w poprzednich okresach nastąpił zanik rozumienia urbanistyki jako wspólnego interesu. Choć objaw jest odwrotny, ale przyczyna ta sama - ciągłość ideologiczna polega na nadal antagonistycznej relacji interesu prywatnego i publicznego.
Możliwe są dwie drogi: albo dostosowuje się produkcję, zasoby do potrzeb, albo na odwrót - potrzeby do zasobów. Ta ostatnia oznacza dostosowanie liczebności populacji Polaków do istniejących zasobów mieszkań. Tę drogę wybraliśmy 25 lat temu i konsekwentnie nią podążamy. W moim przekonaniu sprawa deficytu mieszkań jest największym strategicznym zaniedbaniem wolnej Polski. Ma fatalne skutki: społeczne(wspomniany już kryzys demograficzny, emigrację młodzieży, aborcję, bezrobocie itd.),ekonomiczne (zablokowana kluczowa branża gospodarki, stale mniejszy o 1,5-2 proc. PKB, słabość finansowa samorządów) oraz ekologiczne (dramatyczny rozbryzg zabudowy, rabunkowe niszczenie zasobów ziemi - fundamentalnego zasobu naturalnego).
Przyczyna: upadek urbanistyki
Dlaczego niepodległa Polska nie dała rady nadrobić deficytu mieszkań? W ciągu przyczynowo-skutkowym na pierwszym miejscu wskażę na upadek urbanistyki (eufemistycznie nazywanej dziś "planowaniem zagospodarowania przestrzennego") - w reakcji na przewagę aspektów publicznych nad prywatnymi w poprzednich okresach nastąpił zanik rozumienia urbanistyki jako wspólnego interesu. Choć objaw jest odwrotny, ale przyczyna ta sama - ciągłość ideologiczna polega na nadal antagonistycznej relacji interesu prywatnego i publicznego.
