Najbardziej wpływowe agencje wywiadowcze, w tym National Security Agency (NSA), już w latach 90. XX w. postawiły na gromadzenie i analizowanie wszystkiego, co tylko można gromadzić i analizować. Bardzo szybko okazało się jednak, że zasoby techniczne i ludzkie służb nie nadążają za geometrycznym przyrostem informacji, jakie przepływają przez globalne sieci telekomunikacyjne. William Binney i Thomas Drake, sygnaliści ujawniający kuchnię działania wywiadów, mówią wprost o porażce masowej inwigilacji – w tym modelu każde zapytanie generowało tak wiele fałszywych lub mylących tropów, że rzeczywista analiza powiązań i wyłapywanie istotnych informacji przestało być możliwe. Zdaniem Binney’a służby właśnie dlatego nie były w stanie skutecznie zapobiec planowanym zamachom terrorystycznym.
-.... najprostszym i najtańszym rozwiązaniem tego problemu byłoby zbieranie o wiele mniejszej ilości danych, za to
w oparciu o lepsze rozpoznanie siatek przestępczych i
uprzednią analizę powiązań między ludźmi komunikującymi się w globalnej sieci.
Snowden miał dostęp do najpilniej strzeżonych informacji amerykańskiego wywiadu, pokazuje, jak dużym zaufaniem i odpowiedzialnością są obdarzani prywatni zleceniobiorcy.
Prywatna Booz Allen jest zaangażowana w zasadzie każdy aspekt pracy wywiadowczej – od doradzania wysokiej rangi urzędnikom, przez obsługę technicznej infrastruktury po analizę i integrację pozyskiwanych danych. Lista zaufanych zleceniobiorców NSA jest o wiele dłuższa, są na niej mniej i bardziej rozpoznawalne firmy, takie jak SAIC, TRW czy Palantir Technologies. Pewne wyobrażenie o skali i znaczeniu tej współpracy dają liczby – amerykańskie media szacują, że w przypadku samej NSA w grę wchodzą kontrakty na 6 miliardów dolarów rocznie.
Szefowie służb zdecydowali się jednak utrzymać model „gromadzić na wszelki wypadek” z jedną istotną modyfikacją: zamiast robić to rękami własnych agentów, postawili na zasoby komercyjnych firm.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz