"Spokojny" o własności - polemika

Po przemyśleniu uważam, że problem jest głębszy. Mieszkam na Pradze. Część w której ja żyję jest własnościowa, naprzeciw mnie jest część komunalna. Wiek budynków ten sam i to samo podwórko. Różnica jest widoczna na pierwszy rzut oka i łatwo domyśleć się jak się ona przedstawia. Coś, co nie jest własnością traktujemy tak samo, jak w czasach socjalizmu traktowaliśmy fabryki, środki komunikacji, ziemię i dosłownie wszystko. Kończę palić papierosa więc rzucam niedopałek na tory. Do dziś pamiętam widok torów tramwajowych w tamtych czasach. Pomiędzy jedną a drugą szyną ocean tych niedopałków. Kiedy wszyscy już dość napatrzyliśmy się na nie, wreszcie głośno przyznaliśmy się do egoizmu i wtedy pojawił się inny ocean - ludzkich łbów na festynach z papieżem który miał nam opowiedzieć, że jednak jesteśmy istotami na wskroś etycznymi. No i to działa. Jak się patrzy w górę na papieża to tych niedopałków na szynach nie widać. Dziś ta kamienica naprzeciw mnie wygląda jak ta przestrzeń pomiędzy torami. Tak będzie, jeśli nie będzie własności, ponieważ jesteśmy egoistami. I chyba wszyscy mamy dość rozumu by to bardziej lub mniej ale jednak wiedzieć i chyba to nas tak frustruje. Przerzucamy tę frustrację na różnych Tusków, ale to co nas tak naprawdę dołuje (przynajmniej mnie) to ludzie. Fakt, że nie można im (pewnie także mnie) powierzyć niczego jeśli nie da się im tego jednocześnie na własność by tego zazdrośnie strzegli płotami, kamerami i ochroniarzami za 3,50 na godzinę. Co by tak naprawdę było potrzebne żeby socjalizm mógł działać? Jakiś rodzaj socjalistycznej religii. Etyki kolektywistycznej. Dbaj o wspólne. Nie masz prawa narzekać jeśli się nie przykładasz do pracy. Wspólne zadba o ciebie jeśli ty włożysz we wspólne swoją energię. Nie rywalizuj, tylko wnoś. Nie jest ważne ile masz, ważne jak wartościowe jest to co tworzysz. Bez takiej etycznej podstawy całe gadanie o wspólnej własności czegokolwiek jest jedynie wylewaniem frustracji wywołanej własną jałowością. Póki co wszyscy jesteśmy egoistami. Ale chcemy żeby było inaczej i dlatego kościół ma taki poklask. Bo opowiada nam bajeczke o czymś mniej więcej podobnym. Znieczula nas na konfrontację z tym egoizmem, na którym stoi ten system.                                    Źródło "Krytyka" -Polemika Opisałeś jedną stronę naszej natury. Jest  druga,  i wcale nie trzeba tworzyć jakiejś przyszłościowej socjalistycznej moralności, której nie udało się i nie uda stworzyć, bez okupienia tego zabiegu jeszcze czymś gorszym. Podążając Twoim realistycznym tropem opiszę tę drugą stronę naszej natury, a może raczej, inne -jej strony. Później na blogu! bo  jest kilka innych tematów oczekujących. Może mnie ktoś w międzyczasie wyręczy. Już we fragmencie wyręczył mnie Lord S. Gdy uściślił: własność osiągnięta  na drodze darowizny nie działa. Tu mamy do czynienia z efektem obrazowania.  Człowiek nie widzi rzeczywistości bezpośrednio  (chyba,że jest Spokojnym) nosi ją w głowie.  I ta fizyczna upodabnia się do tej, którą ma w głowie. Zobacz jak  pogorzelcy domów zadbanych   wracają do swoich poprzednich stanów posiadania. -Zobacz jak Niemcy szybko, po wojnie,  odtworzyli z nawiązką swój stan posiadania. A więc najpierw "obrazowanie" musi powstać w głowie,  a rzeczywistość się do niej dostosowuje! No dobrze -kontynuacja, na gorąco,  wcześniejsze myśli mogą dalej czekać. Jako egoiści bywamy leniwi gdy mamy  do czynienia z dobrem wspólnym. Tenże egoizm pcha nas     -do zagarniania i  posiadania, lecz jest  w nas inna strona egoizmu - dążenie do samorealizacji. Jest   u mniej licznych  ale to silny bodziec - dominujący nad innymi :  lenistwem i interesem ekonomicznym. Aktor, pisarz, uczony  reprezentują  typy samorealizacji  mocniejsze -niż gromadzenie dóbr.  Dyrektor szpitala publicznego,  który ma ambicje aby jego szpital był najlepszy, najbardziej przyjazny dla pacjenta. Nie ma takich?  Mogę dać kilka przykładów! Czy w imię doktryny należy ich skreślać. pracujących nie dla zysku  ale dla pacjenta i własnej satysfakcji. Jeżeli przypatrzylibyśmy się biurokracjom  angielskiej, szwedzkiej, kanadyjskiej, niemieckiej To ile tam mamy nawarstwionych "pokoleniami"kolejnych kierownictw ,  dokonań obrośniętych już tradycją i procedurami.  Weź Szwecję -rządzą konserwatyści, ale prowadzą politykę   -socjaldemokratyczną, zasadzającą się na państwowym -ledwie uszczkniętą neoliberalną modą.