O rzeczywistości wymyślonej

Realna i wirtualna. Dwie rzeczywistości.
Teraz ta druga, dla większości, bywa  bardziej realna.
I nie bywa, ale staje się   nieodróżnialna.
W rzeczywistości realnej korekta przychodzi szybciej i  dlatego z reguły jest mniej bolesna.
Żyjąc w wirtualnej, mija sporo czasu, zanim nabijamy sobie rzeczywistego guza,
lub doprowadzimy do   znacznie gorszego:
katastrofy, klęski.
Takie czasy,  odkąd przenieśliśmy się
 z lokalności do nie-lokalności.
Nie-lokalność czasem długo nie stawia wymagań
ale po tem surowo rozlicza
za brak racjonalnego myślenia i racjonalnych zachowań.
Żyjąc lokalnie, korekty  zachodziły częściej.
Teraz zmniejszone  poczucie konieczności powoduje,
że korekty są rzadsze, a  realne niebezpieczeństwo  rośnie.

Żyjemy w   rzeczywistości symbolicznej:
 hollywoodzkiej, ciężarnej katastrofą smoleńską, wirtualnym  pieniądzem, wirtualnymi  transakcjami, wirtualnym produktem, ciągłym przekraczaniem granic realności i  rodzących się  stąd kryzysów.
W świecie tworzonym przez Berlusconich, Kaczyńskich, Greenspanów.

 Każda wirtualna opowieść jest równie uprawniona jak ta realna, każde zakończenie  dopuszczalne.

 I  mamy wolność od logiki, rozumu, wszystkiego co ogranicza, krępuje.

Gdy samolot bez sensu, bez rozumu, spada.
Gdy mądrzy skądinąd ludzie prowadzą gospodarkę  do czołowego zderzenia z kryzysem światowym.
Rozum się buntuje.  Protestuje.To nie możliwe. Absurdalność nie może być rzeczywistością.
Musi być prosta przyczyna. Trzeba znaleźć winnego.

A jeśli jest winien nie człowiek lecz mechanizm, który wymusza takie, a nie inne zachowania?

Mechanizm demokratycznego dochodzenia do  władzy daje  mozliwości  Berlusconiemu, Kaczyńskiemu, ale także Hitlerowi, a tymczasem realna władza lokuje się poza demokratycznym rozdaniem i poza demokratyczna kontrolą.

Wirtualność jest tam gdzie wszystko jest możliwe, gdzie liczą się zgrabne opowieści z dowolnymi zakończeniami, i  sposób ich opowiedzenia, mniej lub bardziej zdobywający uznanie, poklask  i uwierzenie. Gdy samolot spada, gdy kryzys dopada  tych, którzy prowadzili do niego,   z  virtualu przeskakujemy  do realu.

Wirtualność  niewinna, głową w chmurach, jest wykorzystywana przez tych, którzy chodzą po ziemi i realizują swoje jak najbardziej realne interesy.
I tak rzeczywistość wirtualna z  jej nie- racjonalnością
współgra i wzmacnia realne interesy.

Żyjemy w czasie najlepszym z możliwych, a przynajmniej takim powinien być.
I najbardziej niebezpiecznym z możliwych (klęski nie mają już charakteru lokalnego).

Jest tylko jeden warunek aby osiągnąć ten pierwszy i nie dopuścić do najgorszego:
 Ten świat powinien być racjonalny: rozumiejący konieczności -ograniczenia,
a nie pokuśnie wpędzany w wirtualne  rzeczywistości.

Piękny świat powojennej socjaldemokracji odszedł w przeszłość, klasa średnia kurczy się, zamiast powiększać wraz z rosnącym dobrobytem .

 Może  niebawem zabraknąć koniecznych surowców, w sytuacji gdy zachowania racjonalne przepadają, na rzecz zachowań niczym nie skrępowanych -wirtualnych.

Jesteśmy w okresie  względnie krótkim, mierzonym  dwoma trzema pokoleniami, w którym możliwe byłoby stworzenie  realnego  demokratycznego, relatywnego  dobrobytu ( bo możemy każdemu jej mieszkańcowi  zapewnić atrybuty demokratycznej  równości  szans:  zaspokojenia podstawowych potrzeb biologicznych mieszkaniowych, zdrowa, wykształcenia, bezpieczeństwa) zamiast tego fundujemy sobie,  naszej cywilizacji, typowy okres schyłkowy.

Zanotowane na gorąco!
Tekst został  nieco schłodzony.