w książce Fareeda Zakarii o antyliberalnych demokracjach.

 Jego idea przezwyciężenia kryzysu demokracji liberalnej – tak jak go opisywali konserwatyści z lat 70. Samuel Huntington i inni – polegała na mnożeniu pól ważnych społecznie decyzji odseparowanych od bezpośredniego, destabilizującego wpływu polityki. Zakaria traktuje instytucje UE tak jak inne nowe instytucje powstałe w Europie po wojnie, m.in. właśnie trybunały konstytucyjne czy banki centralne. To są oczywiście instytucje, które zależą od procesu demokratycznego, ponieważ zarówno sędziowie Trybunału Konstytucyjnego, jak i np. członkowie Rady Polityki Pieniężnej w Polsce czy jej odpowiedników w innych krajach, są wybierani przez prezydentów, parlamenty itp. Ale równocześnie te instytucje pozostają niezależne w swoim działaniu od instytucji demokratycznych, od logiki partyjnej, od myślenia krótkoterminowego, ograniczonego przez horyzont wyborczy.