Próbuję spojrzeć na naszą sytuację z oddali, z kosmosu: Ziemia jest małą „kosmiczną kapsułą”, dzięki której podróżujemy bezpiecznie w skrajnie groźnym środowisku, gdzie już kilka kilometrów od powierzchni planety nie da się żyć bez skafandrów. Z tej perspektywy nasz stosunek do zasobów Ziemi, jej umiejętności odradzania się jest absurdalny i zmierza do samozagłady. System gospodarczy, definicja dobrobytu i rozwoju oparta na konieczności stałego wzrostu PKB, produkcji, konsumpcji, nieograniczonego wydobycia surowców i szybkiego pozbywania się wszystkiego, co chwilę temu kupiliśmy, żeby móc kupować dalej, jest nie do utrzymania. Jest ślepym zaułkiem, na którego końcu stoi ściana, o którą niechybnie się rozbijemy.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz