Intelektualista i Sierakowski

Jestem strukturalnie zbudowany z cegiełek racjonalizmu -Z drugiej strony.... bardzo emocjonalny.
Ale te dwie sfery mam wyraźnie oddzielone. Gdy popełniam głupoty albo szaleje, to ten drugi 
przygląda się z cała ostrością widzenia  temu co ten pierwszy wyrabia. 
Dlatego wiele dziesiątek lat zajęło mi zrozumienie dlaczego intelektualnie rozwinięci ludzie 
jak np. Sławek Sierakowski pozwalają sobie na wypowiedzi nieracjonalnie. 
Tymczasem 
psychologia stwierdza, że  nawet u najinteligentniejszych: 
charakteru, emocji nie da się oddzielić 
od racjonalnego spojrzenia na rzeczywistość Są oczywiście wyjątki. Mam na myśli siebie (skromnie).
Przełomowe były dla mnie stwierdzenie psychologów,
że właściciel  dużej inteligencji nie koniecznie musi jej używać 
dla celu racjonalnie uzasadnionego 
lecz wręcz przeciwnie używa ją w celu dla deracjonalizowania.
Usprawiedliwienia zachowań  wynikających pobudek innych niż uzasadnione racjonalnie.
Potrzeba dostosowania się, 
zachowanie tożsamości, autorytetu, spójności przekonań, przynależności do grupy, osobisty interes.
Od takiego mankamentu nie są wolni 
także  analitycy i intelektualiści, 
a nie tylko ci którzy łajdaczą i są hipokrytami.
Intelektualista ma mieć, ............jak psu buda, 
maksymalnie szerokie spektrum możliwości składających się na wydawana przez siebie ocenę. 
Dla mnie oczywistym jest, że jest to immanentna, zawodowa, profesjonalna cecha i powinność 
intelektualisty, -a za takiego mam np. Sławka Sierakowskiego. 
Tymczasem on i kilku innych  skądinąd  wartościowych ludzi, 
którym chciałoby się przypisać tę etykietę
nie czują  dyskomfortu, 
gdy pomijają  jakiś istotny  aspekt,
który powinien być uwzględniony przy ocenie;
-wręcz ignorują 
- nie sięgają po  niewygodne dla siebie argumenty 
nawet autorstwa   uznanych  autorytetów, jak choćby Bronisława Łagowskiego, 
jeśli miałoby to zagrozić, podważyć, zasadność wypowiadanych przez siebie twierdzeń.
Intelektualista to 
człowiek u którego  zdanie przeciwne naszemu 
powinno wzbudzać  adrenalinę
i chęć aby   się z nim intelektualnie zmierzyć,
Znaleźć słabości argumentacji lub przyjąć 
-jak własne.